“Hallo? Hallo? Horen jullie mij? Ik zie jullie wel, maar ik kan jullie niet horen. Hallo? Kunnen jullie elkaar wel horen? Knik even als jullie elkaar wel horen. Hè wat […]
Tot tranen geroerd, mag dat wel?
“Eind jaren 60 gingen mijn grootouders op avontuur. Zij ruilden Groningen in voor Latijns Amerika. Waar mijn opa dacht gestationeerd te worden in de grote stad, bleek de fabriek waar hij ging werken midden in de rimboe te liggen, ver van de bewoonde wereld.” Nina was zichtbaar geëmotioneerd terwijl ze over de avonturen van haar grootouders vertelde.
Nina vertelde dat haar grootouders, en haar grootmoeder in het bijzonder, haar hadden geleerd altijd vertrouwen te hebben in een goede afloop. Ook leerde ze het belang van op eigen benen te staan. Nina wilde haar persoonlijke verhaal gebruiken om haar collega’s te laten ervaren waarom zij de op handen zijnde reorganisatie niet met angst, maar met vertrouwen tegemoet ging. Want zij had van jongs af aan meegekregen dat verandering kansen biedt. Maar, zei ze: “Ik wil persoonlijk zijn, maar wel mijn emoties in bedwang houden.” Nina was bang om te laten zien dat haar verhaal haar raakte. Ze was ervan overtuigd dat dit niet professioneel was.
Laat zien waar je voor staat
Waarom denken we toch dat emoties tonen op het werk ongehoord is? Werk en privé moeten gescheiden zijn. De overtuiging dat je in een werkomgeving vooral niet moet laten zien dat iets je raakt is hardnekkig. “Het gaat immers niet om mij, maar om mijn idee.” “En wie zit er nou op mijn persoonlijke ervaringen te wachten.”
Met deze overtuiging doe je jezelf en je omgeving tekort. Door zelf op de vlakte te blijven sta je een volwaardige samenwerking in de weg. Je publiek of je gesprekspartner zal zelf een invulling gaan maken van wat jij niet laat zien.
En dat kun je beter zelf in de hand hebben. Juist door te laten zien wat je raakt, laat je zien waar je voor staat.
Tijdens onze storytelling training ervaren wij telkens weer de kracht van het delen van persoonlijke ervaringen en het vertellen wat deze voor je betekenen. Je laat een kwetsbaarheid zien, en daarmee stel je je open. Je doet een handreiking naar je publiek. En die zal je publiek eerder geneigd zijn te ontvangen. Een prachtig startpunt van een mooie samenwerking.
Tijdens de training zijn we aan de slag gegaan met het verhaal van Nina en hebben juist het persoonlijke in haar verhaal benadrukt. Het werd een mooi, uitnodigend en ontwapenend verhaal. Zo mooi dat ik er kippenvel van kreeg. En met succes, want Nina vertelde later dat haar collega’s, nadat zij haar verhaal had gedeeld, ingingen op haar uitnodiging om het gesprek aan te gaan.
Wil jij net als Nina de kracht ervaren van het inzetten van persoonlijke verhalen? Doe dan mee met onze training Inspireer met Storytelling.